Επιχειρώ να πραγματευτώ το α-δύνατο της εργασίας που είναι η ψυχανάλυση. Στο α-δύνατο υπάρχουν ερωτήσεις για να γεννούν καινούργια ε ρωτήματα. Οι βέβαιες όμως απαντήσεις είναι το δυστύχημα της ερώτησης….
Ποιο είναι τότε το βίωμα τόσο του αναλυτή όσο και του αναλυόμενου υπό αυτές τις συνθήκες; Ζουν σε διαρκή αγωνία; Ίσως την αγωνία να την ενισχύει και η εξής συνθήκη: Από τη μία η ανάγκη του καθενός να καθρεφτίζεται ζητώντας την αγάπη από τον άλλον, από την άλλη η ανάγκη να διαχωρίζεται, να διαφοροποιείται. Είναι σαν εκείνον που απειλείται από τον ληστή. «Τα λεφτά ή τη ζωή σου». Ό,τι και να αποφασίσει, έχει χάσει κάτι. Ιδού το διακύβευμα.