Όλη μέρα έτρεχα, χιλιόμετρα πάνω κάτω, λιωμένες σόλες παπουτσιών, φωτιά στις πατούσες μου, να μην σκέφτομαι, μια αγωνία μόνιμη, να ξυπνώ τις νύχτες και να ακούω τηλέφωνα, να κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό, να χτυπά η καρδιά μου δυνατά, να χορεύει, να φεύγει από τη θέση της, να επιστρέφει στραπατσα-ρισμένη, γεμάτη γάζες και τσιρότα, να βγαίνει η ψυχή από το στόμα, να ψάχνω την ανάσα μου, όλη μέρα έτρεχα, χιλιόμετρα πάνω κάτω και να μην ξέρω πού πάω και από πού έρχομαι.

Κι ήρθες και με φρόντισες, με έκανες μπάνιο, μου έλουσες τα μαλλιά, με χτένισες, με έντυσες, με ξάπλωσες στα πόδια σου, έφτιαχνες το περίγραμμα του προσώπου μου με τα δάχτυλά σου, χάιδευες τα χέρια μου, φιλούσες τα ακροδάχτυλά μου, με φρόντισες αληθινά, με την όραση, την ακοή, την αφή, την καρδιά σου, έγλειψες τις πληγές μου σαν σκυλί, μου φύσηξες μια ανάσα κι ύστερα άλλη μία, με βοήθησες να πιστέψω ότι δεν είμαι αλλόφρων, δεν είναι η φαντασία μου που σε έφτιαξε, μα είσαι αληθινός. Με φρόντισες, με έκανες μπάνιο, μου χτένισες τα μαλλιά, έβαλες λάβδανο στις πληγές μου στα πόδια και στα χέρια, έβγαλες τα καρφιά μου, έκανες την καρδιά μου να βρει πάλι τον ρυθμό της, με γύρισες πίσω στην εποχή της αθωότητας, της ανωριμότητας, της παιδικότητας, της ξεγνοιασιάς. Με φρόντισες με τα μάτια, τα χέρια, την καρδιά, με είδες, δε με κοίταξες, με άκουσες, αληθινά με άκουσες...

Και σκέφτομαι πως κάθε άνθρωπος αξίζει μια ιστορία της προκοπής προτού αφήσει τον μάταιο κόσμο. Κάθε άνθρωπος αξίζει φροντίδα και προσοχή. Κάθε άνθρωπος να αξιωθεί ένα απόγευμα καθισμένος σε μια καρέκλα σε έναν ίσκιο, απόγευμα καλοκαιριού, με τον ήλιο να δύει κι ένα χέρι να του χτενίζει τα μαλλιά...

Κοιμήσου, μου είπες. Κοιμήσου να ξεκουραστείς. Υποσχέσου μου. Κι ήρθε όλη η φροντίδα σε αυτές τις λέξεις. Τι λέξεις, Θεέ μου!