Η αύξηση των υπερχρεωμένων κληρονομιών, απότοκη της οικονομικής κρίσης (έτη 2010 και εντεύθεν), κλόνισε συθέμελα το σύστημα της αυτοδίκαιης κτήσης, που θεμελιώνεται στην παραδοχή ότι «αι κληρονομίαι γίνονται δεκταί, η δε απόκρουσις κληρονομίας αποτελεί εξαίρεσιν» (Γ. Μπαλής). Σημαντικά πολλές περιουσίες είναι πλέον υπερχρεωμένες και γι’ αυτό ανεπιθύμητες. Η προστασία των εμπλεκομένων και ιδίως των κληρονόμων είναι δυσχερής, αφού οι διατάξεις του ΑΚ έχουν διαφορετικό προσανατολισμό. Η αποποίηση διαμορφώνεται ως βασικός θεσμός, όχι όμως για την προστασία του κληρονόμου, αλλά για την δικαιολόγηση του συστήματος. Είναι η πιο απλή λύση, η οποία όμως μεταθέτει το πρόβλημα στον επόμενο κληρονόμο και πυροδοτεί κοινωνικά ζητήματα και έριδες, διότι εμπλέκει απώτερους κληρονόμους σε ξένα και άγνωστα για τους ίδιους, συχνά υπέρογκα χρέη.