Η κουλτούρα αυτοματοποίησης που φέρει η τεχνητή νοημοσύνη είναι τελικά μια κουλτούρα αποειδίκευσης, μια αντικριτική κουλτούρα, για αντικριτικούς ανθρώπους που πρέπει να καταναλώνουν δίχως να κατανοούν πώς να παράγουν. Σε μεγάλο βαθμό, πρόκειται για το απώτατο όραμα πειθάρχησης των πηγών της αξίας –ημών των ίδιων– ακριβώς όπως ήταν για τους τιτάνες της βιομηχανίας έναν αιώνα πριν, μια εκβιομηχάνιση της παθητικότητας και της συμμόρφωσης.
Από τον πρόλογο του συγγραφέα για τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά
Ο λουδισμός δεν συνιστά απλώς αντίθεση στις νέες μηχανές και τεχνολογίες, αλλά ένα σύνολο συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων με θετικό περιεχόμενο. Καθώς εμπνέεται από τους αγώνες των εργαζομένων στο σημείο της παραγωγής, ο λουδισμός δίνει έμφαση στην αυτονομία: στην ελευθερία της συμπεριφοράς των εργαζομένων, στην ικανότητά τους να θέτουν τους κανόνες, στη συνέχεια και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Για τους λουδίτες ειδικότερα, οι νέες μηχανές αποτελούσαν άμεση απειλή, κι έτσι ο λουδισμός φέρει μια κριτική προσέγγιση της τεχνολογίας που δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη σχέση της τεχνολογίας με την εργασιακή διαδικασία και τις συνθήκες εργασίας. Με άλλα λόγια, δεν βλέπει την τεχνολογία ως ουδέτερη αλλά ως πεδίο αγώνα. Ο λουδισμός απορρίπτει την παραγωγή για την παραγωγή: Ασκεί κριτική στην «αποδοτικότητα» ως τελικό σκοπό καθώς στην εργασία διακυβεύονται άλλες αξίες. Ο λουδισμός μπορεί να γενικευτεί: Δεν συνιστά ατομική ηθική στάση, αλλά ένα πλήθος πρακτικών που μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να οικοδομηθούν μέσα από τη συλλογική δράση. Τέλος, ο λουδισμός είναι συγκρουσιακός: Στρέφεται ενάντια στις υπάρχουσες καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να τερματιστούν μόνο μέσα από τον αγώνα, όχι μέσα από παραμέτρους όπως οι κρατικές μεταρρυθμίσεις, η αυξανόμενη υπεραφθονία των αγαθών ή μια καλύτερα σχεδιασμένη οικονομία.
Πώς επηρεάζει η τεχνολογία την εργασία και τις εργαζόμενες; Είναι η εισαγωγή τεχνολογικών καινοτομιών στην παραγωγή και τις εργασιακές μεθόδους μια διαδικασία αντικειμενικά προοδευτική, που δίνει τη δυνατότητα για λιγότερη και λιγότερο κοπιαστική εργασία ωθώντας έτσι δυνητικά προς έναν «κομμουνισμό της πολυτέλειας»; Ή πρόκειται μήπως για κάποια ουδέτερη τεχνική πρακτική, της οποίας το αποτύπωμα εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο χρήσης τής εκάστοτε τεχνολογίας;
Ο Γκάβιν Μιούλλερ επιστρέφει στο ιστορικό κίνημα των λουδιτών για να ανασυνθέσει το υπόγειο ρεύμα μιας ιστορίας εργατικών αγώνων ενάντια στην εμπέδωση των σχέσεων εξουσίας στους χώρους εργασίας με όχημα την τεχνολογική καινοτομία. Φωτίζει έτσι τον απωθημένο λουδισμό των καθημερινών κινημάτων αντίστασης στην εκμηχάνιση, την αυτοματοποίηση και την κυβερνοποίηση που αντηχεί μέχρι τις μέρες μας, παροτρύνοντάς μας να αναμετρηθούμε με την αναδιοργάνωση του εργασιακού και του ελεύθερου χρόνου, να φρενάρουμε την εντεινόμενη εκμετάλλευση, να διεκδικήσουμε εκ νέου τη γνώση και τον έλεγχο επί του προϊόντος και των συνθηκών της εργασίας μας· με άλλα λόγια να «σπάσουμε μηχανές».