Οι Υδραχτίδες είναι μια συλλογή ποιημάτων που κινείται στα όρια της μνήμης, της φύσης και της εσωτερικής σιγής. Οι λέξεις δεν στοχεύουν στην εξήγηση του κόσμου, αλλά στην ψηλάφησή του· σε όσα δεν λέγονται, και όμως διαποτίζουν το βλέμμα, την αφή, την ανάσα. Μέσα από εικόνες που αναδύονται συχνά από το τοπίο, το παιδικό βίωμα ή το άγγιγμα του άφατου, η συλλογή αρθρώνει έναν λόγο αβρό και αισθαντικό, που παραμένει ωστόσο σταθερός στον πυρήνα του: την ανάγκη για συγκίνηση, ενσυναίσθηση και επανασύνδεση με το ευάλωτο.