Στο μικρό τους δωμάτιο χώρεσαν τη φύση, τον χρόνο, το σύμπαν ολόκληρο. Το μικρό τους δωμάτιο είναι η σκηνή τους, η σκηνή της διασκέδασης, της φθοράς, της αντίθεσης και της πλήρους ταύτισης. Γεμίζουν με παιχνίδι το σύντομο και ακατανόητο κενό της ζωής τους, παιχνίδι μέχρι θανάτου».
Ανδρέας Στάικος