Μια ποίηση σπληνική δίχως μεταφυσικά ή λυρικά δεκανίκια, ένα αλλόκοτο μηδέν που κυκλώνεται από ιερή ανθρωπίλα, νυφικές πομπές με νύχια, κεφάλια σε τσιγκέλια, εφιαλτικά λευκοί τοίχοι, τρομακτικά ανοιχτές πόρτες, ορφανά παιδικά παπούτσια, γονιοί που έχουν στα δόντια τα κουφάρια των παιδιών τους, κομμένα χέρια, οικεία ομίχλη, ακυρωμένα πηγάδια, η εξακολουθητική ματαίωση που σφίγγει σαν θηλιά τον λαιμό του κόσμου, τελευταία γεύματα που εγκυμονούν την πιο σπαρακτική χειρονομία της αγάπης.