Το αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει να υπερβεί τη «φονική» του πτυχή και να μην αναλίσκεται σε ανούσιες επιστημονικές ή κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις. Στο κέντρο του δεν βρίσκεται το έγκλημα, ούτε η αμαρτωλή πόλη, αλλά ο άνθρωπος - θύτης και οι σχέσεις του με τον άνθρωπο - θύμα, οι επικίνδυνες καταστάσεις και τα κρίσιμα ηθικά διλήμματα.
Σ’ αυτά πιστεύει ο Φάνης Κρέμος κι αυτά υπηρετεί με την αναλυτική σκέψη και τη συνθετική ικανότητα, αποφεύγοντας τη βίαιη επίλυση του γρίφου.