Ὁ ὕμνος Εἰς Δῆλον τοῦ Καλλιμάχου εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἕξι καὶ ὁ μόνος ποὺ δὲν ἀφορᾶ κάποιον θεὸ ἀλλὰ ἕνα νησί, τὸν γενέθλιο τόπο τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἡ ἀφήγηση ἔχει δύο βασικοὺς ἄξονες: ἀφ’ ἑνὸς τὶς περιπλανήσεις τῆς Λητοῦς, ἡ ὁποία ἀναζητεῖ τόπο γιὰ νὰ γεννήσει, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὶς περιπλανήσεις τῆς Ἀστερίας, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα νησὶ ποὺ δὲν ἔχει σταθερὴ θέση στὴν θάλασσα, ἀλλὰ περιφέρεται ἀσταμάτητα. Ἡ Λητὼ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ὀργὴ τῆς Ἥρας, ἡ ὁποία εἶχε ἀναθέσει στὸν Ἄρη νὰ ἐπιτηρεῖ τὴν στεριὰ καὶ στὴν Ἴριδα νὰ ἐπιτηρεῖ τὰ νησιά, ὥστε κανένας τόπος νὰ μὴ δεχθεῖ τὴν Λητὼ γιὰ νὰ γεννήσει. Ἔτσι ἐκτυλίσσονται τρία βασικὰ ἐπεισόδια: τῆς Θήβας, τοῦ Πηνειοῦ καὶ τῆς νήσου Κῶ. Στὸ πρῶτο ὁ Ἀπόλλων μέσα ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, ὑποκόλπιος, προφητεύει τὴν ἐξόντωση τῶν παιδιῶν τῆς Νιόβης, ἡ ὁποία εἰρωνεύτηκε τὴν Λητὼ ὅτι εἶχε δύο μόνο παιδιά. Στὸ ἐπεισόδιο τοῦ Πηνειοῦ ὁ ποταμός, ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς ἄλλους τόπους, ἀφηφᾶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἄρη καὶ δέχεται τὴν Λητώ, ἀλλὰ αὐτὴ δείχνει τὴν μεγαλοψυχία της καὶ ἀρνεῖται τὴν προσφορὰ τοῦ Πηνειοῦ, γιατὶ δὲν θέλει νὰ πάθει κάτι ἐξ αἰτίας της. Στὸ ἐπεισόδιο τῆς Κῶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόλλων, ὑποκόλπιος πάλι, ἀποτρέπει τὴν Λητὼ νὰ γεννήσει στὸ νησί, γιατὶ ἐκεῖ προώρισται νὰ γεννηθεῖ ὁ Πτολεμαῖος Φιλάδελφος. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν δεύτερη προφητεία τοῦ θεοῦ, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τὴν δράση τοῦ Φιλαδέλφου. Ἔτσι τελικὰ γίνεται ἡ συνάντηση τῆς Λητοῦς καὶ τῆς Ἀστερίας καὶ ἡ Λητὼ βρίσκει τόπο νὰ γεννήσει. Ἀπὸ τότε ἡ Ἀστερία ἔπαυσε νὰ περιφέρεται, ἀπέκτησε σταθερὴ θέση, δὲν ἦταν πιὰ «ἄφαντη», ἀλλὰ φανερή (Δῆλος) καὶ ἄλλαξε ὄνομα. Στὸ τελευταῖο τμῆμα ὁ Καλλίμαχος ἀναφέρεται στὶς τιμὲς ποὺ ἀποδίδουν οἱ ἄνθρωποι στὸ νησί.