Μια νύφη το σκάει απ’ την εκκλησία και διασχίζει την πόλη κυνηγώντας έναν παλιό έρωτα. Ένας ηλικιωμένος βετεράνος ανάβει τη σπίθα της μνήμης για να τιμήσει όσους δεν γύρισαν ποτέ. Στον σκοτεινό διάδρομο ενός νοσοκομείου, δύο γυναίκες με ροζ παντοφλάκια γίνονται ολόφωτοι φάροι ελπίδας. Και κάπου ανάμεσα στις αναμνήσεις, τη ματαίωση και το χιούμορ, γεννιούνται ιστορίες που δεν έχουν ανάγκη από φτιασίδια. Οι ήρωες στέκονται θαρραλέα στις ρωγμές της καθημερινότητας και φωτίζουν τις πιο σκοτεινές ή τις πιο τρυφερές πλευρές της ψυχής. Γήινοι, ατελείς, συχνά σπαρακτικοί, ξεδιπλώνονται μπροστά μας με αφοπλιστική ειλικρίνεια.