Η Φρόσω ζώντας δίπλα στον “Παντέλο”, είχε πάψει να ελπίζει και η Θεωνίτσα που ξέμεινε να γεράσει μονάχη, πίστεψε πως, ως κι ο Θεός την είχε ξεχάσει.
Ο Χαρίτος “θαλασσοπνίγηκε” λαχταρώντας το δικό του θαύμα και ο Ανδρέας, αρνήθηκε τον γιο του και χάραξε ξέχωρη από κείνον ζωή.
Η Αρτεμούλα μαράζωσε που την πάντρεψαν αθέλητά της και ο Μενέλαος καταρρακώθηκε κι έχασε τον κόσμο, σαν έμαθε την ατιμία της γυναίκας του.
Ο Κωστής που πάντα αποζητούσε την αγάπη, δεν είχε να δώσει άλλο πέρα από προδοσία και πόνο κι ο Αποστόλης που έκανε την πίκρα του οργή, γύρεψε την παρηγοριά στο καπηλειό.
Από κοντά τους και η Χρυσούλα, ο Νικόλας, η Πολυξένη, η Χαρούλα, ο Μήλιος, η Αγνή...
Όλοι βαριόμοιροι, αδύναμοι να αντιπαλέψουν τη μοίρα τους, αφέθηκαν και είδαν τις ζωές τους να πηγαίνουν στράφι.
Κι αν δρόμοι τους έσμιξαν, μοιράστηκαν το διάβα τους και πάσχισαν αντάμα, τίποτα δεν τους βγήκε σε καλό.
Και μόνο η Υακίνθη που ακόμη και στις “βαρυχειμωνιές” της βαστούσε το κουράγιο της, ήλπιζε πως κάθε χειμώνας θα ήταν και ο τελευταίος.