Σε αυτή την παρωδία, διατηρούνται τα περισσότερα δομικά στοιχεία της αριστοφανικής κωμωδίας εκτός της "Παράβασης", ενώ το έργο εμπλουτίζεται με σύγχρονους υπαινιγμούς και με κοινωνικό σχολιασμό. Με πλούσια χρήση αιχμηρών διαλόγων, άσεμνου λεξιλογίου και απροκάλυπτων σεξουαλικών αναφορών, το έργο συνεχίζει την παράδοση της αττικής κωμωδίας, τολμώντας να σατιρίσει τα πάντα: από την πολιτική εξουσία μέχρι τη θρησκεία και τα κοινωνικά ταμπού.
Το ταξίδι του Σταρχιδαγόρα στον Κάτω Κόσμο, η συνάντησή του με τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη και η αναζήτηση του Πρώτου Φαλλού αποτελούν μια μεταφορική αναπαράσταση της αδυναμίας του σύγχρονου ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την ίδια του τη σεξουαλικότητα και με τις βαθύτερες επιθυμίες του. Η κατάβαση στον Άδη μετατρέπεται σε μια διαδρομή αυτογνωσίας, με τον πρωταγωνιστή να υπερβαίνει την αρχική του αλαζονεία και να ανακαλύπτει την πραγματική αξία της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας.
Η κωμωδία αυτή επιχειρεί να αναβιώσει την παράδοση της ελληνικής σάτιρας σε μια εποχή που η πολιτική ορθότητα συχνά περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης. Μέσα από τους χαρακτήρες του Σταρχιδαγόρα, της Λαγνοκράτειας, του Καυχησίμαχου και των υπόλοιπων προσώπων, το έργο καυτηριάζει τόσο τις διαχρονικές ανθρώπινες αδυναμίες όσο και τα σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα, από την υποκρισία και τη ματαιοδοξία μέχρι τις φεμινιστικές και προοδευτικές τάσεις που ενίοτε φτάνουν στα άκρα.
Οι αναγνώστες θα βρουν στον "Βασιλέα Σταρχιδαγόρα" μια ανάγνωση που συνδυάζει το γέλιο με τον προβληματισμό. Ακολουθώντας την αριστοφανική παράδοση, το έργο δεν διστάζει να προκαλέσει, να σοκάρει, αλλά και να προσφέρει μια βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης. Η γλώσσα του είναι άμεση και ζωντανή, με πλήθος λογοπαιγνίων και αθυροστομιών που θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο Αριστοφάνης σάτιζε την αθηναϊκή κοινωνία πριν από 2400 χρόνια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο αυτό αποτελεί μια αξιοσημείωτη στροφή από τις προηγούμενες δουλειές του συγγραφέα που επικεντρώνονταν κυρίως στην Τραγωδία. Όπως σημειώνεται στα "Προλεγόμενα" του έργου, η μετάβαση από την τραγωδία στην κωμωδία αντανακλά μια προσπάθεια να εξερευνηθεί η άλλη όψη της ανθρώπινης εμπειρίας —το γέλιο αντί του θρήνου, η σάτιρα αντί της σοβαρότητας. Στο έργο αυτό, οι αναγνώστες θα βρουν έναν χείμαρρο από αστείες καταστάσεις, τολμηρούς διαλόγους και Χορικά που αποτελούν φόρο τιμής στη μακρά παράδοση της ελληνικής κωμωδίας, προσαρμοσμένη στις ευαισθησίες και στις ανησυχίες της σύγχρονης εποχής.
Ο «Βασιλεὺς Σταρχιδαγόρας» δεν φοβάται τη γλώσσα —τη χρησιμοποιεί σαν όπλο, σαν πειραχτήρι και σαν καθρέφτη της κοινωνίας. Η γλώσσα του έργου είναι εσκεμμένα αθυρόστομη, με λέξεις που προκαλούν, φράσεις που ξαφνιάζουν και εικόνες που σοκάρουν, χωρίς όμως να εκπίπτει σε φτηνό χυδαϊσμό. Η άσεμνη ορολογία, οι φαλλικές αναφορές και οι τολμηρές σκηνές δεν υπάρχουν για να σκανδαλίσουν απλώς, αλλά για να υπηρετήσουν τον στόχο του έργου: τη σάτιρα των κοινωνικών και ηθικών δομών που καταπιέζουν την επιθυμία, την ειλικρίνεια και το χιούμορ. Η ελαφρώς χυδαία γλώσσα είναι, στην πραγματικότητα, ένα εργαλείο αποδόμησης —μια επαναστατική πράξη απέναντι στην καθωσπρέπει αμηχανία και στην πολιτισμική υποκρισία. Όπως και στις κωμωδίες του Αριστοφάνη, έτσι κι εδώ, η βωμολοχία γίνεται φορέας ελευθερίας, ανατροπής και αναστοχασμού.