Είναι γυναίκα. Είναι ξένη. Είναι βάρβαρη. Είναι μάγισσα. Είναι απατημένη και ζηλιάρα. Είναι εκδικητική και τιμωρός. Είναι φόνισσα στο Ευριπίδειο αφήγημα. Αλλά, διόλου τυχαία, φέρει το μυθικό όνομα Μήδεια. Ο Ευριπίδης γδύνει την θεότητα Μήδεια ντύνοντάς την με καθημερινό ανθρώπινο ρούχο, για να οδηγήσει τον νεοτερισμό του στα άκρα, μέσα από την σύγκρουση απόλυτων υποκειμενισμών που διαθέτουν ρητορική δεινότητα. Το ερώτημα είναι: ζητούμενο του Ευριπίδη ήταν ένα οικογενειακό δράμα ή μια τραγωδία; Υπάρχει τραγωδία χωρίς σύμβολα και συμβολισμούς; Οι φόνοι της Μήδειας στο συμβολικό πεδίο, σε αυτήν την διάσταση που οδηγεί στο βάθος του πραγματικού, είναι τελετουργικά καθαρμού ενός πολιτισμού που έχει εκπέσει και φέρει τις «τεχνητές δομές του φρικώδους» καλλιεργώντας μέχρι και σήμερα νοοτροπίες ανωτερότητας και κατωτερότητας ενός κόσμου απομαγεμένου.