Μυστηριωδώς κι απρόβλεπτα η Κλωθώ της ζήσης τον μίτο γνέθει με τα αντιφατικά χρώματα της οδύνης και της χαράς, της απελπισίας και της ελπίδας, του καταποντισμού και της αναγέννησης, της Ζωής και του αναπότρεπτου Θανάτου. Την προσπάθεια διαφυγής από τα εμπόδια που φράζουν τον δρόμο προς μια λυτρωτική έξοδο, προς τη λύση της αυτοπαγίδευσής μας.
Μια Αριάδνη μέσα μας αόρατα κατοικεί, καθοδηγώντας μας με το κουβάρι της, για ν’ αρχίσουμε σιγά-σιγά να βγαίνουμε απ’ τον σκοτεινό μας δαιδαλώδη λαβύρινθο. Αυτόν της άγνοιας, των αρνητικών συναισθημάτων, των Σειρήνων, των αδίστακτων τεράτων του. Πόσο απέχει όμως η εσωτερική απελευθέρωση από την πραγματικότητά μας; Μια ψευδαίσθηση και μόνο;
Η κλωστή με την οποία υφαίνονται τα ποιήματα δεν είναι η χρυσή σωτήρια κλωστή. Είναι μια στάση ζωής, που πη¬γάζει από τις εμπειρίες της γράφουσας, ενδόμυχα μια πρόταση κοινωνώντας τα βιώματά της. Κοντά της η ευαισθησία της συλλογικής ψυχής που πονά ελπίζοντας, ο φτερωτός Έρως που χάνεται και γίνεται πλέρια Αγάπη, η σταθερή συντροφιά της Ποίησης σε καιρούς απόμακρους και χαλεπούς. Όσοι απλόχερα με στηρίζετε, ενθαρρύνοντάς με στα πρώτα μου δειλά ποιητικά βήματα.