Γράφτηκε, με τη βαθιά επιθυμία της όπως ο Ήλιος, που τα βλέπει όλα, που τα φωτίζει και τα ζεσταίνει επίσης όλα, όπως, εκείνος δεν κάνει διακρίσεις, έτσι και ο άνθρωπος να αρχίσει να βλέπει, να πράττει, να αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα, ίσα και δίκαια.
Ξέρει, η ποιήτρια ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να πραγματοποιηθεί η εσωτερική αλλαγή κάθε ανθρώπου σαν μονάδα αρχικά και στην συνέχεια συλλογικά. Αυτό για να επιτευχθεί θέλει πολύ ΦΩΣ, Αυτογνωσίας, Αγάπης, Αλήθειας, Αλληλεγγύης, καθώς και βαθύ αίσθημα για Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ειρήνη.
Πρέπει, ο άνθρωπος να αναγεννηθεί μέσα από την αθωότητα τής παιδικής του ηλικίας, καθώς και την επαναστατικότητα της εφηβικής του ηλικίας.
Θέλει, η ποιήτρια έναν αιώνιο Έφιππο, Έφηβο, Ήλιο στο εσωτερικό, στη ψυχή, κάθε ανθρώπου να τον οδηγεί στο κύκλο τής ζωής του, να βλέπει τα “σκοτάδια” της κι εκεί να ρίχνει τις “αχτίδες” του σαν “βέλη” απελευθέρωσης και λύτρωσης.
Αχτίδες και βέλη για την ποιήτρια Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου είναι οι λέξεις, οι στίχοι των ποιημάτων της.