Στο επίκεντρο της ανάλυσης τίθεται το τρίπτυχο του αντικειμένου και του βάρους απόδειξης, των πρόσφορων αποδεικτικών μέσων και του διαδικαστικού πλαισίου αξιοποίησής τους στη δίκη χρησικτησίας, υπό το πρίσμα τόσο της συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος απόδειξης όσο και των σχετικών επιταγών της ΕΣΔΑ. Έμφαση δίδεται στην εξέταση των επιμέρους προϋποθέσεων που οφείλει να αποδείξει ο χρησιδεσπόζων, καθώς και στην ανάλυση των διαφορετικών αποδεικτικών μέσων που έχει στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας των διδαγμάτων της κοινής πείρας.

Πλέον, όμως, των ανωτέρω ζητημάτων που ανακύπτουν σε επίπεδο διαγνωστικής δίκης, η παρούσα εκτείνεται ιδίως στη μελέτη παραμέτρων του αναιρετικού ελέγχου της τήρησης των κανόνων απόδειξης στην εξεταζόμενη κατηγορία διαφορών, με έρεισμα την πλούσια επ’ αυτού νομολογία του Αρείου Πάγου.