Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, η Ηλέκτρα μαθαίνει ότι ο εγκέφαλός της γερνάει πρόωρα και πως είναι θέμα χρόνου να "πέσει μαύρο" στη μνήμη της. Μοναδικός σύμμαχός της, τα μικρά αυτοκόλλητα σημειώσεων.

Κίτρινα, πράσινα, ροζ τετράγωνα χαρτάκια κολλημένα παντού στην ατζέντα, στον καθρέφτη, στο ψυγείο - ακόμα και στο ταμπλό του αυτοκινήτου -, προκειμένου να μην καταλάβει κανείς τίποτα.

Εκείνο που την απασχολεί πλέον, είναι ο γιος της, που τον μεγαλώνει μόνη της.

Πόσα μπορεί να πει, να εξηγήσει, να διδάξει μια μάνα στο παιδί της μέσα σε μια ζωή;

Πόσα εφόδια μπορεί να του δώσει, πόσες συμβουλές;

Αποφασίζει να του γράψει όλα όσα πιστεύει πως πρέπει να του μάθει πριν πέσει το σκοτάδι στο μυαλό της.

Έτσι, με όπλο μια παλιά γραφομηχανή που βρήκε στο πατάρι, και με τον χρόνο να την κυνηγάει, γράφει ασταμάτητα. Γράφει, με εχθρούς τις επώδυνες αναμνήσεις που τώρα πυροδοτήθηκαν, και τα επεισόδια απώλειας μνήμης. Με οδηγούς τα είκοσι τέσσερα γράμματα του αλφάβητου, αποτυπώνει στο χαρτί βιώματα, συναισθήματα, ηθικές αξίες: Α, όπως "αλήθεια"... Β, όπως "βία"... Γ, όπως "γενναιότητα", "γενναιοδωρία"· όπως τότε που ο γιος της ήταν μικρούλης και δίπλα στο γράμμα Α του 'γραψε τη λέξη "αγάπη", για να του μάθει τη σημαντικότερη Αξία της ζωής...

Αλλά πριν προλάβει να βρει τον άνθρωπο στον οποίο θα εμπιστευτεί τον γραπτό θησαυρό της ώστε να τον παραδώσει στο παιδί της όταν εκείνη θα πάψει να έχει κρίση και μνήμη, ο εγκέφαλός της ρίχνει αυλαία...

Είναι, όμως, το τέλος;