Δύο είναι οι έγνοιες του διευθυντή του περιοδεύοντος τσίρκου Καριμπάλντι: αφενός η επιβίωση της μικρής οικογενειακής του επιχείρησης και αφετέρου η εδώ και είκοσι δύο χρόνια αποτυχημένη του προσπάθεια να τελειοποιήσει, με τον πενταμελή του θίασο, το «Κουϊντέτο της Πέστροφας» του Φραντς Σούμπερτ. Ο ίδιος παλεύει να τελειοποιηθεί στο βιολοντσέλο, να φτάσει τη δεξιοτεχνία του ειδώλου του, του μεγάλου τσελίστα Πάμπλο Καζάλς. Τα άλλα τέσσερα μέλη του θιάσου όμως –η Εγγονή του, ο Θηριοδαμαστής, ο Κλόουν και ο Ζογκλέρ– αποδεικνύονται ανεπαρκή, τόσο στα καθήκοντά τους απέναντι στο τσίρκο όσο και στην εκτέλεση της υψηλής μουσικής σύνθεσης. Όλα αυτά διαδραματίζονται ένα βράδυ του 1974, στη γνωστή πλατεία του Μονάχου Τερεζινβίζεε. Μετά την πρόβα του Κουϊντέτου ο θίασος Καριμπάλντι πρέπει να αναχωρήσει για τη γειτονική πόλη του Άουγκσμπουργκ.

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ γράφει το έργο το 1974 για να παρασταθεί στο Φεστιβάλ του Zάλτσμπουργκ, δύο χρόνια μετά τον Αδαή και τον Παράφρονα. Η Δύναμη της συνήθειας φέρει τον υπότιτλο «κωμωδία». Είναι το πρώτο από μια σειρά έργων που γράφει για τον ηθοποιό Μπέρνχαρντ Μινέττι. Για μια ακόμα φορά ο μεγάλος Αυστριακός συγγραφέας, φαινομενικά μισάνθρωπος και προκλητικός, συνθέτει μια ξεκαρδιστική επιθετική ελεγεία για το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού, για την τέχνη, τη μουσική, το γελοίο της ανθρώπινης απόπειρας και τον υφέρποντα φασισμό των συμπατριωτών του.