Σε αυτό το πλαίσιο, πώς να αγωνιστούμε –μέσα από τη γραφή αλλά και τη στάση μας– για μια άλλη κοινωνία, χωρίς να παραμυθιαζόμαστε; Αυτό το ερώτημα προσπαθούν να απαντήσουν εδώ ο Ζοζέφ Αντράς και η Καουτάρ Αρσί. Η συζήτηση, αναλυτική όσο κι εξομολογητική, πατάει στην ιστορία της λογοτεχνίας και των κοινωνικών αγώνων και φτάνει σε ζητήματα που αφορούν το σήμερα της πολιτισμικής κριτικής (μετααποικιοκρατική θεωρία, πολιτική ταυτοτήτων, woke culture κ.ο.κ.), διερευνώντας τη δυνατότητα μιας γραφής ταγμένης στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας ίσων.

«Πιστεύω ότι αρχίζοντας να γράφω, γράφω ενάντια. […] Γράφω ενάντια σε μια ορισμένη τάξη, σε μια ορισμένη βία, σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων. Μετά, η αντιπαλότητα αυτή σβήνει. Αρχίζω να γράφω υπέρ. Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, τι θα μπορούσε να μην κάνει κακό. Και μ’ αρέσει αυτό. Το θέλω. Είμαι υπέρ του».

Καουτάρ Αρσί

«Ας αγωνιστούμε από το εσωτερικό της Ιδέας για να τη φτάσουμε μέχρι τέλους. Αντί να προσθέτουμε επίθετα σε επίθετα […] και να επινοούμε νεολογισμούς κάθε μέρα, καλύτερα θα κάναμε να επενδύσουμε θετικά αυτή την απλή, συνολική, ενοποιητική ιδέα. Να πούμε ένα μεγάλο ναι. Δεν είμαστε “αντί”: είμαστε σοσιαλιστές, κομμουνιστές. Άρα αναφομοίωτοι».

Ζοζέφ Αντράς