[...] Εκείνο το βράδυ, ένα βράδυ του Δεκεμβρίου του 1903, θα έκανε ο Ανσέλμι την εμφάνισή του στη μεγάλη όπερα του Παρισιού. Τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί προ είκοσι και πλέον ημερών σε πλειστηριασμό και οι τιμές τους είχαν φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα. Έτσι, μονάχα οι πλούσιοι ευγενείς και οι ηγεμόνες του χρήματος μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα θεωρεία και τις θέσεις της πλατείας. Και πραγματικά, κάτω απ’ τα λαμπρά πολύφωτα της μεγάλης αιθούσης του θεάτρου, έβλεπε κανείς ό,τι πιο εκλεκτό είχε να παρουσιάσει η διεθνής αριστοκρατία της γαλλικής πρωτευούσης: μεγάλους δούκας της Ρωσίας, Ευρωπαίους πρίγκηπες, Άγγλους λόρδους, Αμερικανούς Κροίσους κ.τ.λ.
Ανάμεσα στους άλλους, σ’ ένα θεωρείο της πρώτης σειράς, βρισκόταν και ο λόρδος μαρκήσιος του Ρόμερσκοτ, ένας απ’ τους πλουσιότερους ευπατρίδες της Αγγλίας. Ήταν ένας νέος άντρας ώς τριάντα χρόνων, με αδρή κι εκφραστική φυσιογνωμία κι επιβλητικό παράστημα.
Πλάι του καθόταν μια νέα γυναίκα ώς είκοσι δύο χρόνων, θαυμαστής ομορφιάς, κατάξανθη, με μαλλιά σαν το χρυσάφι, με μάτια ολογάλανα, με επιδερμίδα σαν το βελούδο... Ήταν η λαίδη Πατρίτσια, η σύζυγος του λόρδου... [...]