Ο πρώτος λόγος που με ώθησε και με ωθεί να γράφω κείμενα μικρά, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στην ανά χείρας έκδοση, είναι ο αυτοπροσδιορισμός. Γράφοντας συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και αντιλαμβάνομαι τους χώρους, τη «γεωμετρία» της ζωής, και κυρίως τις αποστάσεις που έχω από όσα αγαπώ και από όσα νοσταλγώ.
Πολλά όμως είναι όσα νοσταλγώ και ίσως αυτά με καθορίζουν περισσότερο από εκείνα που κατέχω. Ο νόστος ως οδοδείκτης της ύπαρξης γίνεται ενέργεια που κινεί την καρδιά αρχικά και στη συνέχεια τον νου και το σώμα να ακολουθήσουν στο κυνήγι της ουτοπίας που λέγεται άδολη και κα­θαρή χαρά. Ο νόστος σκιαγραφεί όσα θα θέλαμε να γίνουμε, φανερώνει, ως ίχνος αχνό, μια ιδεατή αυ­τοπροσωπογραφία μας και ίσως κατά τούτο να είναι η βαθύτερη εξομολόγησή μας.

Γράφω για οράματα χαράς, για τις ζω­γραφικές μου αγάπες, για όσα θαυμάζω και τιμώ, γράφω κυρίως για όσα νοσταλγώ να φτάσω ως ψυχή που ποθεί, ως νους που ονειρεύεται και ως σώμα που επιθυμεί.

Τα κείμενα αυτά είναι απλώς ψελλίσματα κουρασμένου και ονειροπόλου οδοιπόρου.
Συνοδεύονται από γραμμικές λιθογραφίες και σχέδια φτιαγμένα με μελάνη που έφτιαχνα κατά καιρούς με διάφορες αφορμές ή και χωρίς καμμιά αφορμή, τα οποία αποτελούν κι αυτά ως σώμα ένα παράλληλο των κειμένων εικαστικό ημερολόγιο.