Με του θαλάσσιου κόσμου τον κρυμμένο πλούτο και τις φουρτούνες του.

Ένα καταστάλαγμα στην πορεία της ζωής είναι η 4η ποιητική συλλογή της Περσεφόνης Τζίμα: μια αναψηλάφηση του έρωτα, της ανθρώπινης ύπαρξης (βλ. το ποίημα «Στη ροή σου χρόνε»), του βίου (όχι κατά μόνας) μέσα στον κοινωνικό αλλά και παγκόσμιο περίγυρο: Ας ξυπνήσουν πια οι άφρονες ταγοί/ να δούνε τους λαούς δακρύοντες/ πώς τους ξεπέρασαν στην αφύπνιση/ πόσο λοιδορούν το παράλογο./ Ας έρθει μια μέρα ευλογημένη/ που λουλούδια θα φυτρώνουν/ στη βομβαρδισμένη γη. («Άλογη πλεονεξία») Σε μια εποχή όπου εκλείπουν πια τα σύνορα είναι φυσικό να μας απασχολούν όλα όσα συντελούνται στον κόσμο.

Και ως απάντηση όσων σκληρά βιώνονται η Τζίμα προσφεύγει στην τρυφερότητα των νέων, στην αέναη λειτουργία του χρόνου, στη σωτήρια παρουσία της φύσης: Ανάλαφρα πετούσα/ με θάρρους φτερά/ στη σπάνια καθαρή ανάσα του βουνού/ στις ευωδιές του δάσους/ μίλια μακριά απ’ τη μαυρίλα/ τοξικής ρουτίνας./ Ατένιζα τα έλατα που αγκάλιαζαν/ τις κορυφογραμμές, ίσαμε κει/ που έφτανε κι η δική μου ανάταση/ που κόντευε να φτάσει στον θεό./ Κι ακόμα στέκομαι/ αιωρούμενη στους αιθέρες/ αβέβαιη αν θέλω να κατέβω. («Μαγνητισμένη απ’ το λευκό τοπίο»)

Ένα «Δοξαστικό» επιχειρεί στο μυστήριο της ζωής μέσα σε μια άκρα ουμανιστική διάσταση του έργου της: Σ’ επισκέπτεται το δέος/ στον αγώνα για επιβίωση/ του πολύπαθου σώματος/ της πολύπαθης ψυχής/ έπειτα απ’ τις μάχες που έδωσες/ να απαλλαγείς από λεπίδια/ και λιθοβολισμούς. («Στρογγυλεύουν οι γωνίες»)

Ευαισθησία, εναργής ακοή όσων συμβαίνουν, η υποχρέωσή μας να παίρνουμε θέση και να αφουγκραζόμαστε τον σύμπαντα κόσμο αλλά και η ελπίδα πως πορευόμαστε με αξιοπρέπεια και που στο βάθος της οφείλουμε τη συνέχεια της ύπαρξής μας: άλλωστε ο δύσβατος δρόμος για τον ανήφορο/ είναι στρωμένος με ωραία σχέδια/ κι ας καταπέσεις έπειτα στην κατηφόρα./ Θα έχεις διαγράψει μια λαμπρή τροχιά. («Φθινοπωρινά γενέθλια») Ανάλογα και τα ποιήματα «Μαθήματα κολύμβησης», «Γεννήματα» αλλά και το «Deja vu».

Εντέλει η Περσεφόνη Τζίμα έχοντας διαγράψει μια σημαντική πορεία στα γράμματα έταξε στον εαυτό της το δικαίωμα να διατυπώνει με θάρρος και να μοιράζεται όσα την απασχολούν: Κι έτσι έμειναν μόνο τα γραπτά/ ζωντανά σε ροζ φακέλους/ να εξομολογούνται και να τάζουν/ με λέξεις μαγικές/ Τα γραπτά μένουν παντοτινά/ αν και κάποτε νοήματος νεκρά. («Scripta manent»)

Αυτοβιογραφείται η ίδια με έναν ολοζώντανο τρόπο-προέκταση των ποιημάτων της: Γεννήθηκα και ζω στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στα τμήματα Αρχαιολογίας και Τέχνης και Κλασσικής Φιλολογίας. Εργάστηκα στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών στο Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας του καθηγητή Εμμανουήλ Κριαρά. Κατόπιν διορίστηκα στη Μέση Εκπαίδευση, όπου υπηρέτησα 35 χρόνια. Αν δεν με είχε κερδίσει η εκπαίδευση σχεδόν ολοκληρωτικά, θα αφιερωνόμουν στην μεγάλη μου αγάπη, την ποίηση, την οποία τίμησα με τέσσερα μόνο βιβλία.

Ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας για την οποία εκπόνησα ως βοηθήματα τα Παράλληλα Κείμενα και τα Μικρά Κείμενα (εκδ. Δωρικός, 2005). Εκπόνησα και επιμελήθηκα το βιβλίο Βυζαντινές Εκκλησίες της Θεσσαλονίκης από κοινού με την ομάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Λυκείου Θεσσαλονίκης (2009).

Το 2013 εκδόθηκε η λογοτεχνική μελέτη μου για την ποιητική συλλογή Εύρετρα της Κικής Δημουλά με τίτλο Ένα ποιητικό ταξίδι (εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία –υποψήφιο για το κρατικό βραβείο).

Ποιήματά μου και κριτικές για ποιητικές συλλογές και πεζογραφήματα δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά.