Το Διάσημο ποίημα δεν γράφτηκε αδιάλειπτα, αλλά σε ασυνεχείς, εναλλασσόμενες, διακοπτόμενες δόσεις, από τον Απρίλιο του 2023 έως τον Απρίλιο του 2024, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Βό­ρειο Αμερική και σε μέρη όπως καφενεία, εστιατόρια, αεροδρόμια, λιμάνια, ξενοδοχεία, ταξί, λεωφορεία, βαπόρια, σε βεράντες και αυ­λές, στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα και στο σπίτι μου στην Τήνο. Γράφτηκε στο χέρι και στον υπολογιστή πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Η συρραφή του ήταν μια όμορφη περιπλάνηση, ένα αδιάκοπο πήγαιν’ έλα σε παραστάσεις και εικόνες, μια σχεδία εν μέσω των ταραγμέ­νων και άστατων καιρών που ζούμε. Συνδέοντας τα επιμέρους κομ­μάτια του ήταν σαν να το έγραφα εκ νέου. Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμα­χητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής. Ένα ποίημα που επι­διώκει να πιάσει το πνεύμα των καιρών και να δώσει νόημα στο χρόνο. Ένα ποίημα όχι μεταφυσικό αλλά φυσικό, που παρατηρεί τον κόσμο, τον πλανήτη, την Ελλάδα και όπου το άσημο «εγώ» πα­ρατηρεί το διάσημο «εμείς» και καταγράφει γεγονότα και στιγμές, γράφοντας συγχρόνως την αυτοβιογραφία του. Το φανταστικό συ­νομιλεί με το πραγματικό. Είναι ένα ποίημα διάσημο σε μια γειτο­νιά χωρίς γείτονες.

Ντ. Σ.

 

«Στα ποιήματα του Ντίνου Σιώτη κάτι λέγεται που δεν έχει ξανακουστεί· κι αν έχει, όχι σ’ ένα τέτοιο πλαί­σιο, με τέτοιον τρόπο, με κοφτούς στίχους, με ενδη­μικό ρυθμό, με τέλεια αίσθηση της γλώσσας, που κα­ταφέρνει το τρεχάμενο να το μετατρέψει σε ιδιότυπη ειρωνεία, χιούμορ και σαρκασμό, οπότε συχνά οι τε­λικές φράσεις θυμίζουν μικρά θεατρικά σχεδιάσμα­τα του παράλογου, με εκπλήξεις πρωτότυπες, με τε­χνάσματα αυτοαναφορικά, τα οποία δημιουργούν έναν φανταστικό ποιητικό χώρο που αναδιπλώνεται στον εαυτό του, η τροπολογία της ποίησης σε ποιήματα. Μια τέτοια αυτοσυνείδηση του προχωρημένου ποιητικού τρόπου δεν έχει ξαναεμφανιστεί με τέτοια οξύτητα και στοχαστική εμβέλεια σε κανέναν νεότερο έλληνα ποιητή, και μπορώ να προσθέσω και σε πολλούς πα­λιότερους».

Νάνος Βαλαωρίτης

Όκλαντ, 6 Μαΐου 2004