Ένας άνδρας μένει βουβός. Όμως σκέπτεται, ανησυχεί, ελπίζει, θυμώνει, κοροϊδεύει, δραπετεύει, φοβάται. Στην αρχή σε νοσοκομείο και στη συνέχεια εσώκλειστος σε κέντρο αποκατάστασης θέλει να προσαρμοστεί και να νιώσει καλά σε συνθήκες που από σύμπτωση κλήθηκε να ζει. Δεν του λείπουν οι συνήθειες κι οι εμμονές του – κι όσο κι αν έχει χάσει τα στηρίγματα της προηγούμενης ζωής επινοεί νέα, άλλα κωμικά, άλλα φρούδα, άλλα σπαρακτικά. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρίσκεται στην πόρτα επιθυμώντας να την ανοίξει, χωρίς να τον απασχολεί τί θα βρει πίσω από αυτή.