Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να διαγράψει το πλαίσιο των εξελίξεων της ελληνικής πολιτικής από το τέλος του Εμφυλίου πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1949, έως τη μεταπολίτευση, τον Ιούλιο του 1974. Τρία θεμελιώδη θέματα διατρέχουν αυτή την εικοσιπενταετία: Πρώτο, η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Αυταρχική πολιτική κουλτούρα, κληρονομιά του Εμφυλίου πολέμου, αυξημένη επιρροή του στέμματος και του στρατού, επίδραση του Ψυχρού πολέμου, ασυμφωνία σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού, αδυναμία συγκρότησης ισχυρών ομοιογενών κομμάτων συνέργησαν στην κατάπτωση και την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Δεύτερο, ο Ψυχρός Πόλεμος. Η Ελλάδα εντάσσεται στο διπολικό διεθνές σύστημα. (. . .) Στη συνέχεια, το Κυπριακό (. . .). Παράλληλα, ανιχνεύεται η δυνατότητα συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Τέλος, η διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης. (. . .) Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ελλάδα, (. . .) είναι αντιμέτωπη όλο και περισσότερο όχι μόνο με το πρόβλημα της φτώχιας αλλά και με τη διαχείριση των προσδοκιών ανάπτυξης. Το ζήτημα αυτό συνυφαίνεται με τα πολιτικά-συνταγματικά θέματα που εδράζονται στο παρελθόν και συγκροτούν συνολικά το ζήτημα προσαρμογής του πολιτικού συστήματος σε ένα νέο, εντελώς διαφοροποιημένο περιβάλλον από αυτό στο οποίο συγκροτήθηκε η μετεμφυλιακή πολιτική διευθέτηση.


[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]