Στὸ ἔργο «Κέβητος Πίναξ» ἀναδεικνύεται ἡ ἀναγωγικὴ πορεία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς πρὸς τὴν κατάκτηση τοῦ «εὐδαίμονος βίου» καὶ τῆς «αὐταρκείας». Σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, περιγράφονται τόσο τὰ «εἴδωλα τῶν ἀρετῶν», τὰ ὁποῖα συναντᾷ ἡ ψυχὴ στὴν πορεία τοῦ ἐνσάρκου βίου της, ὅσο καὶ οἱ ΑΡΕΤΕΣ, τὶς ὁποῖες σταδιακὰ ἀποκτᾷ. Κατ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια, ἡ φιλοσοφικὴ ἀνάγνωση καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ έργου, ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ Πλάτωνος, τοῦ Πλουτάρχου καθὼς καὶ τῶν δύο μεγάλων νεοπλατωνικῶν φιλοσόφων, τοῦ Πλωτίνου καὶ τοῦ Πρόκλου, ἀναδεικνύονται πολύτιμοι ὁδηγοί, καθὼς ἐπιτρέπουν ν’ ἀναδειχθῇ ἡ φύσις, ἀλλὰ καὶ ἡ λειτουργία, μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, τῆς ἀντιθέσεως μεταξὺ τῶν «ἀληθῶν ἀρετῶν» καὶ τῶν «εἰδώλων» τους. Ἡ κατάκτηση τῆς «εὐδαιμονίας» καὶ τοῦ «εὐδαίμονος βίου» ἀπὸ τὴν ψυχή μας εἶναι τὸ πρῶτο ἔπαθλο ποὺ λαμβάνει αὐτὴ γιὰ τὸν μέγιστο φιλοσοφικὸν ἀγῶνα τὸν ὁποῖον διεξάγει, προκειμένου ν’ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὶς «κακίες», στὶς ὁποῖες ὑποδουλώνεται καί, κυρίως, ἀπὸ τὴν «διπλῆν ἄγνοιαν». Ὑπ’ αὐτὸ τὸ πρῖσμα, ἀφοῦ ἡ ψυχὴ ἐνεργοποιεῖ μέσα της τὴν «ἀληθινὴν Παιδείαν», καταφέρνει νὰ ὑπερνικήσῃ ἀφ’ ἑνὸς τὴν «πλάνην», μέσῳ τῆς γνωστικῆς δυνάμεως τῆς «ἀληθείας» καί, ἀφ’ ἑτέρου, τὴν «ἄγνοιαν», μέσῳ τῆς γνωστικῆς δυνάμεως τῆς «πειθοῦς». Τὸ δεύτερο ἔπαθλο ποὺ λαμβάνει ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἡ «αὐτάρκεια”, ὡς συνέπεια τῆς ἐνεργοποιήσεως τῆς τελείας ἐνεργείας, δηλαδὴ τῆς «εὐδαιμονίας» καὶ τοῦ συνακόλουθου «εὐδαίμονος βίου» τὸν ὁποῖον διάγει.

Ὁ «Πίναξ τοῦ Κέβητος» γράφτηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 2ου αἰῶνα μ.Χ. Βασίζεται κυρίως στὴν ἀπόκρυφη φιλοσοφία τοῦ Παρμενίδη καὶ τοῦ Πυθαγόρα, ἀποτελῶντας ἕναν ὁδηγὸ πρὸς τὴν σοφία, τὴν εὐδαιμονία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρετὴ στὴν παροῦσα ζωή. Παράλληλα, περιέχει καὶ τὰ κλειδιὰ ἐκεῖνα, τὴν μέθοδο, προκειμένου ἡ ψυχὴ νὰ θυμηθῇ καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσῃ τὴν πορεία της στὴν αἰωνιότητα.

Ὁ κόσμος τοῦ Πίνακος εἶναι ἕνας παράξενος χῶρος διαιρούμενος σὲ περιβόλους. Σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ τοὺς περιβόλους του περιπλανῶνται ὅλα τὰ ὄντα ποὺ ἔχουν ἔλθει νὰ ζήσουν στὸν πλανήτη Γῆ, μὴ γνωρίζοντας πῶς νὰ προχωρήσουν πρὸς τὴν Εὐδαιμονία.
Σκοπὸς τοῦ βιβλίου εἶναι τὸ πῶς μέσα ἀπὸ τὴν μυστηριακὴ βιωματικὴ γνώση καὶ πορεία, ὁ ἄνθρωπος–ψυχὴ μπορεῖ νὰ ἀνέλθῃ στὸν ἀνώτερο περίβολο, ξεπερνῶντας τὰ διάφορα παραπλανητικὰ καὶ ζημιογόνα ἐπίπεδα, στὸν ὁποῖον ὑπέρτατο καὶ ἀληθινὸν αὐτὸν περίβολο θὰ λάβῃ τὴν ἀπόλυτη φώτιση, ἀλλὰ καὶ ψυχικὴ κάθαρση. Ἐκεῖ, ἡ ψυχή του θὰ στεφανωθῇ καὶ θὰ εἶναι πλέον ἀπρόσβλητη.

Τὸ ἔργο συμπληρώνουν: εἰδικὴ εἰσαγωγὴ τῆς Ἄννας Χ. Μαρκοπούλου μὲ τὸν τίτλο «Πλάτων, Πλούταρχος, Πρόκλος ἑρμηνεύουν τὸ ἔργο Κέβητος Πίναξ», στὴν ὁποίαν ἀποσυμβολίζεται ἔτι περαιτέρω τὸ μοναδικὸ αὐτὸ ἔργο· ὁ «μῦθος τοῦ Ἠρός» (ἀπὸ τὴν Πλάτωνος Πολιτεία) σὲ εἰδικὸ παράρτημα· εἰδικὸ γλωσσάριο τοῦ ἔργου· ἀναφορὰ στοὺς σπουδαιοτέρους Στωϊκοὺς φιλοσόφους, ὑπὸ τὴν γενικὴ ἐπιμέλεια καὶ ἀπόδοση τῆς Ἀσπασίας Ν. Χαραλαμπάκου.

Ἕνα μοναδικὸ βιβλίο γιὰ ὅσες καὶ ὅσους ἀναζητοῦν βιωματικὲς ἀπαντήσεις γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τὴν καθαρτικὴ πορεία τῆς ἀθάνατης ἀνθρώπινης ἀλλὰ καὶ θεϊκῆς ψυχῆς μας.