Στον απόηχο της Πανδημίας και στη σκιά δύο πολέμων, το Μαύρο χαϊκού εστιάζει στην ευθραυστότητα κάθε σιγουριάς, τις ρωγμές στην ασφάλεια, την προδοσία της συνήθειας, τα τυφλά σημεία της θεωρίας και τον πανικό της λογικής, τις οφθαλμαπάτες του αυτονόητου και τις ταχυδακτυλουργικές ικανότητες να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Διερευνά εκ νέου και με εμμονή την πραγματικότητα μέσα και έξω από εμάς, αναζητώντας ποιητική δυναμική στη στεγνή πληροφορία και μεταφορική αξία στο εγκυκλοπαιδικό γεγονός, αντλώντας από την τραγωδία των ειδήσεων και τις εκλάμψεις της καθημερινότητας. Ο χρόνος σε όλες τις μορφές του –γεωλογικός, ιστορικός, βιολογικός– ως πείραμα, τροφή και δοκιμασία, η ομορφιά της νοητικής απογύμνωσης και το σωματικό αποτύπωμα της μνήμης, είναι ανάμεσα στα θέματα που το βιβλίο πραγματεύεται.