Ως συνέχεια του πολυσυζητημένου του έργου «H Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου» (1927), το σύντομο δοκίμιο του Γάλλου στοχαστή και τραντισιοναλιστή Ρενέ Γκενόν με τίτλο «Πνευματική αυθεντία και Κοσμική εξουσία» (1929), εξετάζει τις μεταφυσικές αρχές που νομιμοποιούν τις πολιτικές και πνευματικές ιεραρχίες κάθε κοινωνίας, και δη της σύγχρονης Δυτικής. Παράλληλα επισημαίνει το πρόβλημα της σταδιακής απομάκρυνσης της Δύσης από τις παραδοσιακές αξίες που διαταράσσουν τη σχέση μεταξύ του πνευματικού και του πρόσκαιρου, τραυματίζοντας κατ’ επέκταση την υγιή ανάπτυξη του πολιτισμού. Χρησιμοποιώντας ιστορικά στοιχεία από την Ινδία και τη μεσαιωνική Δύση, όπως και γεγονότα της εποχής του, ο Ρενέ Γκενόν περιγράφει την καθοδική πορεία της ανθρωπότητας από την αρχική ενότητα των δύο τρόπων εξουσίας, της πνευματικής και της κοσμικής, έως τη σύγχρονη δυσαρμονία και ανισορροπία. Ωστόσο ο συγγραφέας, στηριζόμενος στις αρχές της Παραδοσιοκρατίας αλλά και στον στοχασμό του ποιητή και πολιτικού φιλόσοφου Δάντη Αλιγκέρι, διατηρεί τη βεβαιότητα ότι, ανεξάρτητα από τα φαινόμενα, η ανακαίνιση και η τελική αποκατάσταση της ενότητας θα συμβεί οπωσδήποτε όσο και αν αυτή καθυστερήσει.
«Η κοσμική εξουσία αφορά τον κόσμο της δράσης και της αλλαγής. Η αληθινή λειτουργία της ιεροσύνης είναι, πάνω απ’ όλα, μια λειτουργία γνώσης και διδασκαλίας, και γι’ αυτό, η ιδιότητα που της ταιριάζει είναι η σοφία».