Το πρώτο αυτό βιβλίο ανάλυσης των κοινωνικών επαναστάσεων από τη σκοπιά της κοινωνικής ανθρωπολογίας, μας ζητάει να προχωρήσουμε πέρα από την άποψη ότι οι επαναστάσεις αποτελούν απλώς βίαιες πράξεις πολιτικής ρήξης και να τις προσεγγίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω, ως απόπειρες ριζικής αναδιάρθρωσης του κόσμου στον οποίο ζουν οι άνθρωποι. Μας προτρέπει να αναρωτηθούμε τι συμβαίνει όταν αναλύουμε την επανάσταση μέσα από το τοπικό κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο συμφραζομένων στο οποίο συντελείται; Πώς ο τρόπος κατανόησης των επαναστάσεων μπορεί να αμφισβητηθεί, να τροποποιηθεί και να διευρυνθεί μελετώντας τα επαναστατικά φαινόμενα σε διαφορετικά εθνογραφικά πλαίσια, εξετάζοντάς τα σε σχέση με διαφορετικές κοινωνικές μορφές, διαφορετικές αντιλήψεις του χρόνου, του χώρου, της προσωποσύνης, διαφορετικές θρησκευτικές κοσμολογίες, τοπικές μυθολογίες και τελετουργικές πρακτικές -σε συμφραστικά, δηλαδή, πλαίσια τα οποία συχνά είναι εντελώς διαφορετικά από την καθιερωμένη αντίληψη ότι η επανάσταση είναι ένα κυρίως «σύγχρονο» πολιτικό φαινόμενο. Τι γίνεται, για παράδειγμα, όταν η επανάσταση συντελείται μέσα από το ιδίωμα της φυλετικής ένταξης στη Λιβύη, της προγονικής πνευματιστικής διαμεσότητας στη Ζιμπάμπουε, του σιιτικού μαρτυρίου στο Ιράν, των βουδιστικών ηθικών αξιών στη Μογγολία, της δυτικοαφρικανικής προέλευσης θυσίας στην Κούβα ή της κοσμολογίας των Aymara στη Βολιβία;