Ένας πιτσιρικάς μασουλούσε ένα ψημένο καλαμπόκι. Κά­ποια στιγμή βαρέθηκε να τρώει και πέταξε το κα­λαμπόκι με το κουμπάκι (τον βασικό στρόγγυλο κορμό, όπου συνάζονται όλοι οι σπόροι) σ᾽ ένα χαντάκι. Ο κρυμ­μένος στην τρύπα του λαγός το είδε και ξετρύπωσε κι άρχισε να τρώει ό,τι άφησε α­φάγωτο ο πιτσιρικάς. Η πονηρή κουκουβάγια απ᾽ το κλαδί της είδε τον λαγό που μασουλούσε και βούτηξε δίπλα του. Ο λαγός τρό­μα­ξε με την παρουσία της, έσπρωξε προς το μέ­ρος της το κουμπάκι και παραμέρισε να την παρακολουθεί, που η κουκουβάγια τσιμπολογούσε, αν και με καμπυλωτή μύ­­τη, με επιτυχία με σειρά σπυρί - σπυρί και φαινόταν αχόρτα­γη. Τα σπόρια τέλειωσαν και είπε η κουκουβά­για: «Καλό αλ­λά λίγο. Δίψασα όμως, θα πετάξω μέχρι την πηγή να πιω κρύο νεράκι». Και ο λαγός με πα­ρά­πο­νο της είπε. «Πώς ήθελα να πε­τάξω σαν εσένα να πιω λίγο νεράκι!». Την ίδια στιγμή ένας αετός άρπαξε στα νύχια του τον λαγό και τον σήκωσε μαζί του. «Δεν ήθελα μ᾽ αυτόν τον τρό­πο να πε­τάξω», τσίριξε ο λαγός. Η κουκουβάγια γύρισε πάλι στο κλα­δί της λέγοντας τα κουφά της. «Ή­θε­λες να πετάξεις. Να, πέταξες».