Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτάκουσα το συγγραφικό εγχείρημα με ξένισε. Έμμετρη παρουσίαση του έργου του Ντοστογιέφσκι «έγκλημα και τιμωρία»; Γιατί ένα εμβληματικό έργο να αλλάξει μορφή; Όταν όμως η σκέψη ωρίμασε μέσα μου αναρωτήθηκα αν αυτό δεν είναι που ξεχωρίζει τα πραγματικά «μεγάλα», τα κλασσικά έργα, η ικανότητα τους να εμπνέουν διαχρονικά. Να προσαρμόζονται και να καθρεπτίζουν τους προβληματισμούς κάθε εποχής; Υπό αυτή την έννοια το συγκεκριμένο ποίημα είναι μια απόπειρα να μεταπλαστεί ένα ανυπέρβλητο έργο που σήμερα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής, η οικονομική δυσπραγία, τα εργασιακά αδιέξοδα, η απαξίωση των ηθικών αξιών χτίζουν τη σύγχρονη φυλακή των νέων, που κοιτούν τον κόσμο μέσα από μια βρώμικη και άθλια σοφίτα…