«Δεν θέλω κανέναν μες στο σπίτι δυο φορές. Θέλω μόνο περαστικούς. Όπως λέμε περαστικά. Να περνάνε, ν’ αφήνουν τον οβολό τους και να φεύγουν. Καμιά φορά νιώθω πως έκανα το σπίτι μου πόρνη κι έγινα ο νταβατζής του. Ε, και; Τουλάχιστον έτσι είμαι ελεύθερη να φεύγω. Τουρίστες αυτοί, τουρίστας κι εγώ».

Στο έργο «Η σκιά της μύγας» της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη αυτό είναι ένα βασικό επιχείρημα της Γυναίκας, από τα πολλά που λέει στον ιδιοκτήτη ενός παραδοσιακού καφενείου κάπου στο κέντρο της Αθήνας, για την απόφαση και το κόστος του να κάνει το σπίτι της airbnb.
H Γυναίκα μοιάζει σαν να μιλάει στον εαυτό της, αφού δεν περιμένει, δεν επιδιώκει να υπάρχει διάλογος. Ο μονόλογός της είναι σε αληθινό χρόνο, η απουσία όμως ανταπόκρισης δημιουργεί μιαν αχρονία, σαν να είναι σκόρπιες οι σκέψεις, εδώ κι εκεί, αέναες κι επαναλαμβανόμενες. Η Γυναίκα προσπαθεί να αιτιολογήσει τους λόγους που υπενοικιάζει το σπίτι της, σε μια πόλη όπως η Αθήνα που η υπερτουριστικοποίηση είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό και πολιτισμικό ζήτημα.
Η δική της βιογραφική εμπειρία μοιράζεται μέσα στις σκέψεις της, κοινές για όλους μας τα τελευταία χρόνια, για τις πόλεις στις οποίες ζούμε, αυτές των προγόνων μας αλλά και των ταξιδιωτικών προορισμών μας. Σύμφωνα με το σύγχρονο μάρκετινγκ τα σπίτια μας στις ελληνικές μας πόλεις έχουν τις προδιαγραφές για μεγάλη οικονομική απόδοση με βάση τις παραμέτρους: προϊόν, τιμή, τοποθεσία, προώθηση. Είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς σε αυτήν την άγρια αίσθηση του γρήγορου πλουτισμού, της περιουσίας που αξίζει.