Στους μεγάλους καβγάδες μας εκείνος δεν μιλάει πολύ. Ακούει τις φωνές μου, τα παράπονα, δέχεται με υπομονή τις επιθέσεις μου. Κι όταν ηρεμήσω, συζητάμε. Τότε είμαι έτοιμη να τον ακούσω. Γιατί ξέρω πως κανείς δεν μ’ αγαπάει όσο ο εαυτός μου. Γιατί κρατάει πάντα ένα λευκό χαρτί… κι αφήνει τις μπογιές στα χέρια μου…
Άκου μονάχα τη σιωπή
η μοναξιά είναι φυγή
όταν ψυχή και λογική
ζητούν για λίγο ανακωχή
πριν πέσεις τάχα στον γκρεμό
να σε τραβήξουν στο κενό
να βρεις εκείνο το παιδί
που είχε στα χέρια του μπογιές
χρώματα για όλες τις στιγμές
αρκεί να του έδινε κανείς
λευκό χαρτί, δώρο ζωής…