Σα ν’ άργησα την ποίηση να βρω και ν’ αγαπήσω.
Την Κύπρο όμως
αντάμωσα κι αγάπησα από παλιά.
Σε Αύγουστο ολόγιομο,
όχι στη Λευκωσία, μισό αιώνα πια σε δυο μισά,
μα όχι και μακριά.
Στις δυο να ονειρεύομαι πως κάτι απ’ το ελάχιστο,
το λίγο, το μισό,
ολάκερο μπορεί να ξανανθίσει στο ίδιο του το φως,
στον ίδιο κήπο και
στην ίδια θάλασσα, που μέσα της όλα αρχίζουν πρώτα.
Φως που θ’ ανθεί κι απ’ το σκοτάδι πέρα
που τη σκιάζει, δικαιωμένο.
Της Κύπρου μας το φως.
Πάνω απ’ τον κήπο της το ίδιο δίκαια
το ίδιο φως όλα της κυκλάμινα να ραίνει.
Και κείνα που τον κήπο δε θα ξαναδούν,
π’ ακόμα αγνοούνται, που τ’ άλλα τα θρηνούν.
Το ίδιο δίκαια ίδιο και για την πολιτεία,
όχι κομμένη απ’ τον κατακτητή
όπως την πρωτογνώρισαν όσα ανθίσανε
μετά την αρπαγή, μα ολάκερη,
στο φως της να ταιριάζει φως.
Σ’ αυτό μ’ ανέβασε και μένα. Κι αυτό αγάπησα.
Και τα κυκλάμινά της, π’ ακόμα
με την ίδια λέξη ξαγρυπνάνε: Λεύτερη να ’ναι.
Η ίδια λέξη βάφτισε την τριλογία αυτή, μαζί κι η ίδια ευχή.
Κι όσο γι’ αυτά στην ίδια τριλογία σκορπισμένα,
μου ’παν χωρέσαμε κι εμείς
γιατί
μαζί της
ένα.
Αθήνα, 9.7.24