Οι ήρωες του Ρ. Χάουαρντ είναι εκπληκτικά ανάγλυφοι, σκαλισμένοι θαρρείς σε γρανίτη. Νομίζεις ότι εξέχουν τρισδιάστατοι από τη σελίδα... Σφύζουν και πάλλουν από ζωή, που είναι πολύ ασυγκράτητη για να φυλακιστεί από το χαρτί και το μελάνι. Ο αναγνώστης ζει τόσο έντονα την περιπέτεια, που κυριολεκτικά ξεχνά την πραγματικότητα για λίγο, και το ίδιο το βιβλίο σπαρταρά στα χέρια του σαν να προσπαθεί να ξεφύγει κι αυτό και να ξεχυθεί στον αγώνα, μεθυσμένο από τον ίλιγγο της δράσης.

Τα έργα του Χάουαρντ δεν τα διαβάζει κανείς με το λογικό μέρος του μυαλού του. Τα ζει, τα γεύεται, τα μυρίζει... χάνει τον πολιτισμένο εαυτό του αναζητώντας περιπέτειες σε κόσμους όπου όλα είναι δυνατά. Εκεί που πάντα, στην άλλη στροφή του δρόμου, τον περιμένουν αινίγματα, περιπέτεια, ηρωισμοί, μυστήριο...

Πνιγμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητας, χαμένοι στα μεγάλα ανθρώπινα πλήθη, χωρίς καμία ατομικότητα, απρόσωποι στις απρόσωπες μάζες της μεγάλης πόλης, έχουμε χάσει όλα εκείνα που δίνουν χρώμα και ομορφιά στη ζωή. Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, νιώθουμε σήμερα την ανάγκη να ξε-φύγουμε, μακριά από όλα αυτά, στους κόσμους του Ρ. Χάουαρντ. Είναι λογοτεχνία φυγής, ναι... αλλά και οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι μια φυγή από την καθημερινότητα;

Μα ‒ ακριβώς επειδή είναι μια φυγή είναι ευχάριστες.

Στον Άλμουρικ θα βρούμε ένα σύντομο διάστημα ανεμελιάς κι ελευθερίας, γοητείας και μυστηρίου, ομορφιάς και περιπέτειας, και θα μεθύσουμε για λίγο στη θύελλα της δράσης... σ’ ένα κόσμο όπου η γραφειοκρατία είναι ακατανόητη. Με λίγα λόγια, θα βρούμε αυτό που βρήκε ο συγγραφέας και κριτικός Ντέημον Νάιτ στα έργα του Χάουαρντ:

«... Μια ζωντάνια, ένα χρώμα, ένα σπινθηροβόλημα ονειρόσκονης».

Γιώργος Μπαλάνος (από τον πρόλογο της μετάφρασης)