Οι στίχοι που εμπνεύστηκα με τα ωραία λόγια,
ένας διάλογος κρυφός με Νιότης τα φτερά,
σε άλλους χρόνους θα ’χτιζα ανώγια και κατώγια
και τα χαρτιά μου σήμερα τα τρώει η φθορά.

Ύστερα από σκέψη ώριμη ετόλμησα κι εγώ,
χωρίς να φέρω πρόβλημα, καμία αμφιβολία,
με την ψυχή νεανική που κάνει να ριγώ,
αυτό που κάνω με χαρά, μη φέρει ανωμαλία.

Μέσα μου πολύ βαθιά νιώθω τη μυστική φωνή,
ο δρόμος λέει είναι ανοικτός, η Νόηση κι η Λογική,
τα Δώρα έχουν ομορφιά κι είναι ανοιχτοί ουρανοί
και δεν θα είναι οι άνθρωποι και τόσο εχθρικοί,
έχει περίσσιο σεβασμό ο ενδόμυχος διάλογός μου,
π’ αφήνω ένα αντίδωρο για τη χαρά του κόσμου…