«... Με τον καιρό οι άσχημες σκέψεις έγιναν δηλητήριο που φαρμάκωσε το νου και την ψυχή της και η Ξακουστή έχασε τη χαρά και το χαμόγελό της. Δεν είχε πια όρεξη για τίποτα. Ούτε να κάνει βόλτες στο δάσος ούτε να παίξει κρυφτούλι και κυνηγητό με τα παιδιά ούτε να τραγουδήσει. Έμενε για πολλές βδομάδες κρυμμένη στο δεντρόσπιτό της, στην κουφάλα μιας τεράστιας βελανιδιάς. Μάταια την έψαχναν όλοι, που τους έλειψε η φωτεινή παρουσία της...»
Ένα παραμύθι που δείχνει ότι όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι με δόλο και λόγια πικρά να πληγώσουν την αυτοεκτίμησή μας, την εντιμότητα και την αγάπη που καθορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους, πάντα η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να δρα κατάλληλα, να λυτρώνει και να δικαιώνεται αποκαθιστώντας την αλήθεια.