Γιατί στους στίχους της Τολιά η μόνη γνώση που αποκτούν οι ήρωες των ποιημάτων της στην περιδιάβασή τους στον χρόνο είναι η διαπίστωση πως όλοι ασυνείδητα γινόμαστε θύματα των αισθήσεών μας… Έτσι, όπως για να φτιάξεις ένα αριστοτεχνικό οριγκάμι δεν μπορείς να παρεκκλίνεις ούτε σε μια κίνηση διπλώματος του χαρτιού, έτσι και η Τολιά στα ποιήματά της είναι σαν να μετρά με τον χάρακα τα εκφραστικά της μέσα. Κάποιες φορές μάλιστα συνομιλεί μαζί τους: «Μη μας εκβιάζεις, μου είπαν με θυμό οι λέξεις. Εμείς θα διαλέξουμε τη στιγμή να γίνουμε ποίημα…». Ή κάπου άλλου θα γράψει: «Έχουν πολλά πρόσωπα οι λέξεις. Άλλοτε γίνονται πλεούμενα. Αμέριμνες αρμενίζουν. Μα όταν αγριεύει ο καιρός γίνονται σήματα κινδύνου».
Τίποτα το περιττό, τίποτα το πλεονάζον, τίποτα το άστοχο. Όλα εξυπηρετούν έναν στόχο νοήματος. Μελαγχολικό, συνήθως, για να θυμόμαστε πάντοτε πως «Μια κίνηση είμαστε αδιάκοπη στο σκοτάδι και το φως».