Η ζωγραφική ανάκληση των οικείων και γνωστών του νεκρών, ο έρωτας ως ενεργοποίηση του σωματικού ορμέμφυτου, οι καλλιτέχνες που λειτούργησαν ως φάροι στην τέχνη και την κοσμοαντίληψή του, όπως και η συμπερίληψη της μορφής του στην ζωγραφική του σκηνοθεσία, στοιχειοθετούν την εικαστική του παρακαταθήκη για την υπαρξιακή τριλογία «έρωτας – θάνατος – εαυτός» που καθορίζει τον ανθρώπινο χωροχρόνο.

Με διακριτή την δυσκολία της διαχείρισης του πλούσιου εικονογραφικού υλικού και αναμέτρησης με τον απέριττο και ουσιαστικό λόγο του Χρόνη Μπότσογλου, απώτερος στόχος αυτής της μελέτης είναι η παρακολούθηση της εικαστικής του διαδρομής σε ζητήματα που αφορούν στον ορισμό της ύπαρξης ανάμεσα στα όρια της ζωής και του θανάτου, του χρόνου και της σχέσης του με το σώμα και την μνήμη, του σαρκικού έρωτα και της ευκαιρίας για επιβίωση του εαυτού ως καλλιτέχνη που αναμετριέται με την λευκή επιφάνεια και την άμορφη ύλη.

Ο πρόσφατος θάνατός του το 2022 έδωσε το έναυσμα για την συγγραφή αυτού του βιβλίου ως ελάχιστη απόδοση τιμής σε έναν καλλιτέχνη που μέσα από τα έργα του διερεύνησε σε βάθος την ανθρώπινη ύπαρξη.