«Παρέμεινε ασάλευτη στη σκιά που την τύλιγε… Ή τώρα ή ποτέ! Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σκιρτούσε μέσα της. Την πρόσταζε να βγει και να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κι αν χρειαζόταν να παλέψει για την ίδια της τη ζωή…»
Όταν το φως γύρω σου αποτραβιέται, πόσο ασφαλής νιώθεις απέναντι σ’ αυτό που παίρνει τη θέση του; Κάθε που ο φόβος ξεγλιστράει απ’ την κρυψώνα του για να τρυπώσει μέσα σου, για πόσο ακόμα μπορείς να τον κρατάς μακριά απ’ το μυαλό σου; Γιατί και εκεί ακόμη το σκοτάδι χωράει να σταλάξει. Και εμφανίζεται παντού, απρόσκλητο σαν ξένος. Άλλοτε παίρνει υπόσταση φρικτά πραγματική, κι άλλοτε μέσα απ’ όνειρα κοιτάει να σ’ αρπάξει.
Φοράει χίλιες δυο μορφές, ανθρώπινες και μη. Ξεθάβει σκέψεις ζοφερές με σάβανα ντυμένες. Θα τις ακούσεις να μιλούν μ’ απόκοσμες φωνές. Τις θρέφει με τον πανικό που ‘σπέρνει στην καρδιά σου. Τις ξεδιψάει με δάκρυα που στύβει απ’ την ψυχή σου. Κι αν του ξεφύγεις μια φορά, δεν παύει να σε ψάχνει. Στο στοίχημα που έβαλες μαζί του άθελά σου, την τελευταία ελπίδα σου γυρεύει να νικήσει. Γι’ αυτό ζύγισε μέσα σου καλά πώς θα απαντήσεις…