που μας συλλάβανε χτες,
γιατί γράφαμε στους τοίχους
Ψωμί!
Κι άμα ανταμώναμε...
θα λέγαμε... θα λέγαμε...
Κι όμως!
Η γλώσσα κόμπος δέθηκε
τα χέρια ξέρανε να μιλούν
για τα μικρά και τα σπουδαία
για τα παιδιά και την Επανάσταση.
Τυχαίο δεν είναι
που στα χέρια τις αλυσίδες περνούν!