Αντί να αποτελεί αισθητικό υπόδειγμα «ελληνικότητας» ή τόπο αμέριμνου παραθερισμού, η Κυμύλη είναι ένα νησί διαφορετικό από τ’ άλλα: το όνομά της εμφανίζεται, ανά τους αιώνες, ως δείκτης ουτοπικών επιδιώξεων και δυνατοτήτων, σε κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές στιγμές του δυτικού κόσμου. Από την Αναγέννηση έως τον Αγγλικό Εμφύλιο και από τη Γαλλική Επανάσταση έως την αμερικανική δεκαετία του 1960, το όνομα της Κυμύλης εντοπίζεται σε κείμενα και γεγονότα που, κάθε φορά, επανιδρύουν, με τη ρητορική της εποχής τους, τον συμβολικό της μύθο. Ο αφηγητής, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αναμετρηθεί με τα άγχη και τις προσδοκίες του, εισάγει τον αναγνώστη σε τούτα τα ξεχασμένα κείμενα και γεγονότα, ενώ ταυτόχρονα τον πλοηγεί στην Κυμύλη της εποχής μας, ένα νησί που πλέον διεκδικείται ως τόπος καινοτόμου οικονομικής ανάπτυξης, τόπος εργασίας, τόπος απόσυρσης και καταφυγής. Θα παραμείνει η Κυμύλη ένα νησί των δυνατοτήτων ή θα μετατραπεί σε περιοχή του αφανισμού τους; Και τι έχει απομείνει άραγε –ή τι μπορεί να απομείνει– από το άλλοτε πολύσημο όνομα της Κυμύλης;