Είναι τα χρόνια 1950-1970, στην Αλβανία. Όταν οι τελευταίοι μεταναστευτικοί Βλάχοι εκείνου του τόπου αλλά και πιο πέρα, εκείνοι με τα σπίτια στην πλάτη του μουλαριού, των τεντών και των αχυρένιων καλυβών, πάντα εν κίνηση, πίσω από τα πρόβατα τους, είτε το καλοκαίρι στα βουνίσια μέρη της Κορυτσάς, είτε το χειμώνα στο νοτιότερο σημείο της χώρας, πρέπει τώρα να εγκατασταθούν σε ένα συγκεκριμένο τόπο και να αρχίσουν να ζουν μια αστική ζωή.

Οι «Τελευταίοι Νομάδες» είναι μια ιστορία για την αγάπη και τον άνθρωπο, για έναν λαό που δεν δέχεται να πεθάνει, που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο, και ταξιδεύει προς κάθε αναγνώστη από όποια χώρα και αν είναι, όποιοι και αν είναι.

«Ο Σωκράτης τους φοβότανε πολύ τους πεθαμένους, αλλά από εκείνη την ημέρα που έμεινε μόνος με τη μάνα του, τη γιαγιά και έναν από τους μακαρίτες, έγινε παλικάρι. Αυτό δεν ήταν τυχαίο, γιατί από καιρό έκανε σχέδια να μείνει μαζί τους. Στους μικρούς δεν επέτρεπαν να ακούσουν το πώς συνομιλεί ένας πεθαμένος με έναν ζωντανό. Ήταν αλήθεια ότι φοβότανε, αλλά ταυτόχρονα καιγόταν να ακούσει το πώς μιλούσαν «εκείνοι». Την περιέργεια την είχαν φυτέψει στο μυαλό του οι μεγαλύτεροι που γύρω από τη φωτιά μιλούσανε για τον πεθαμένο που είχε επισκεφτεί τη μάνα του αυτή τη φορά. Ήταν τόσο συχνές οι επισκέψεις των νεκρών και τόσες οι αφηγήσεις γι’ αυτούς, που ο Σωκράτης ήξερε καλύτερα τις συνήθειες και τις παραξενιές εκείνων που αποδήμησαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, παρά τις παραξενιές και τις δυσκολίες των ζωντανών».