Ο πατέρας Πορφύριος Δελλής από μικρός διακόνησε στο ιερό του Αγίου Νικολάου Χαλανδρίου όπου έκανε τα πρώτα πνευματικά του βήματα, όπως δίδαξαν οι Πατέρες. Η καθοδήγηση της μητέρας του και οι προσευχές της γιαγιάς του ήταν οι δύο φτερούγες που θα συνόδευαν τον μικρό ορφανό Πάνο σε όλη του τη ζωή.
Άφησε τη λαμπρή καριέρα του στο Λυρικό τραγούδι στην Αμερική και την αγάπη του για το θέατρο και, ύστερα από τη Θεία κλήση που δέχτηκε, αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό και τον άνθρωπο. Στην αρχή της διαδρομής του ως Ιερομόναχος γνώρισε τον άγιο Πορφύριο που του έδωσε την προοπτική της ιερατικής του πορείας.
Ανήγειρε τις προεκτάσεις του Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου, τον διακόσμησε με βυζαντινά αντίγραφα και ολοκλήρωσε τις εργασίες ανακαίνισης του περίλαμπρου αυτού κτιριακού συγκροτήματος. Η μεγαλύτερη όμως και σημαντικότερη διακονία του ήταν η διαποίμανση των ανθρώπων με την αμεσότητα του θείου Λόγου, αλλά και η θυσιαστική του αφιέρωση σε όσους προσέτρεχαν στο πρόσωπό του.
Οι ασθένειές του όχι μόνο δεν στάθηκαν εμπόδιο, αλλά ήταν αυτές που τον δίδαξαν πώς να αφεθεί στα χέρια του Θεού και να περιμένει την επέμβασή Του. Φεύγοντας από τη ζωή αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του με λόγο και έργο αγάπης. Η θυσιαστική για τον πλησίον διακονία του απότελεί για εμάς παράδειγμα υπέρβασης του Εγώ μας και μιμήσεως του Χριστού. Ο βίος του αφιερώθηκε καθ’ ολοκληρία στο χαρμόσυνο άγγελμα του Ευαγγελίου, την πίστη στην Ανάσταση.
«Ας γίνουμε στο κάτω κάτω μετά από αγώνα Θεοί κατά χάρη και ας μάθουμε να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε και αν παίρνουμε να ανταποδίδουμε πολλαπλάσια. Τότε θα φαίνεται η χάρη του Θεού να κυκλοφορεί ανάμεσά μας και ακόμη περισσότερο θα φαίνεται ότι ο Θεός μας είναι ζωντανός Θεός».