Ο Τουμανίδης συμπεριλαμβάνεται στη χορεία των ποιητών που «έφτασαν διαδοχικά στην πρωτεύουσα ως τη δεκαετία του ’70».24 Στην πρώτη ποιητική συλλογή του εκφράζονται αισθήματα δυσκολίας προσαρμογής στην πόλη:
Όλη μέρα στην άσφαλτο.
Επαφή ακατόρθωτη,
δίχως κατάληξη χειρονομίες.
Γυρίζει ο τροχός – και η πόλη
υψώνεται. Πού πάει;
Ψηλά τα ηλεκτροφόρα καλώδια συνεχίζουν-
«Ποια η γνώση λοιπόν;»
Τα πράγματα που αγγίξαμε, φωνάζουν.
(Διαστάσεις)
Στην ποίηση της πρώτης συλλογής συναντάμε, επίσης, έναν υψηλό βαθμό «αποπροσωποποίησης» του λυρικού «εγώ», που καθιστά ασαφείς τις αυτοβιογραφικές αναφορές. Δεν συναντάμε αναφορές στην Αθήνα (παρά μόνο στον Παρθενώνα) ούτε στο Πάικο, στη Λιθαριά, στην Άρνισσα, τόποι που έχουν σημαδέψει τον ποιητή και που θα κάνουν την εμφάνισή τους ως τόποι αλλά και ως ετεροτοπίες στις κατοπινές ποιητικές συλλογές του, κυρίως, αυτές που εκδόθηκαν μετά το 1987. Κανένα στοιχείο αναφοράς δεν δίνεται γι’ αυτή τη διαδρομή μέσα από τη «μυρωδιά του καμένου οξυγόνου, το απόβραδο».25 Έχουν εξαλειφθεί οποιεσδήποτε συνάφειες κι όποια στοιχεία χρησιμοποιεί αποδίδονται με την τεχνική του μοντάζ.