Ως μη-επιστημολογία ή ενοποιημένη θεωρία της σκέψης, η μη-φιλοσοφία συνιστά μια πραγματολογία και μια θεωρία που ισχύουν για τη φιλοσοφία και την επιστήμη, δηλαδή για τη φιλοσοφία της επιστήμης και για την επιστήμη της φιλοσοφίας.
Ως μη-καρτεσιανή φιλοσοφία του υποκειμένου, διαλύει τις συμφύρσεις του Εγώ και του υποκειμένου, θέτοντας τη μονόπλευρη δυαδικότητά τους, τη δυαδικότητα του Εγώ και της δύναμης-σκέψη(ς). Ως πρακτική της δυόλυσης, εγκαταλείπει όχι μόνο την ανάλυση αλλά και τη σύνθεση. Τέλος, σε αντίθεση με τη φιλοσοφία (ως σκέψη του Είναι) και τις αποδομήσεις της (ως σκέψεις του Άλλου), αποτελεί μια σκέψη του Ενός. Όχι πια μια υποτιθέμενη "επιστήμη του Ενός" αλλά μια σκέψη σύμφωνα-με-το-Εν ή τη θέαση-ως-Εν.
Η μη-φιλοσοφία δεν αξιώνει να "υπερβεί" ή να "αντικαταστήσει" τη φιλοσοφία -απεναντίας- παρά μόνο να αναστείλει τη φιλοσοφική πίστη και, παρεμπιπτόντως, να τη συνοδεύσει, όπως η γνώση συνοδεύει το αντικείμενό της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)