Η σύλληψη και η ανάπτυξη του Διοικητικού Δικαίου αποτελεί κορυφαία έκφραση του αυτοπεριορισμού της κρατικής ισχύος υπό τις επιταγές του κράτους δικαίου. Υπό το πρίσμα αυτό, η οριοθέτηση της διοικητικής δράσης, όταν αυτή ασκείται κατ’ ενάσκηση ευρείας διακριτικής ευχέρειας, αποτελεί κλασικό πεδίο έρευνας και ανάπτυξης του Διοικητικού Δικαίου. Ωστόσο, η κοινωνική πραγματικότητα εξελίσσεται ταχέως, θέτοντας νέους προβληματισμούς. Κλασικό παράδειγμα, αποτελεί το πεδίο του δικαστικού ελέγχου των διοικητικών πράξεων με αντικείμενο οικονομικής ρύθμισης· ακόμη ειδικότερα, η εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής εκ μέρους των ανεξάρτητων κεντρικών τραπεζών. Με τη μελέτη αυτή καταγράφονται, κατηγοριοποιούνται και αναλύονται οι κανόνες που έχουν διαμορφωθεί διαχρονικά ως νομικό status quo του δικαστικού ελέγχου επί των διοικητικών πράξεων ευρείας διακριτικής ευχέρειας· τούτο, σε επίπεδο «κλασικού» Διοικητικού Δικαίου όλων των επιδραστικών εννόμων τάξεων της Ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά και του Κοινοδικαίου, τόσο αναφορικά με την εκδίκαση ενδίκων βοηθημάτων ακυρωτικού, όσο και αποζημιωτικού χαρακτήρα. Κατά δεύτερον, τα πορίσματα της μελέτης εξειδικεύονται στο πλαίσιο του δικαστικού ελέγχου επί διοικητικών πράξεων με αντικείμενο οικονομικής ρύθμισης - πεδίο το οποίο ανέκαθεν παρουσίαζε ιδιομορφίες κοινές στο πλαίσιο όλων των εννόμων τάξεων αναφοράς.Τέλος, τα πορίσματα των ως άνω κεφαλαίων εξειδικεύονται περαιτέρω στο πλαίσιο της εκδίκασης διαφορών οι οποίες άπτονται της εφαρμογής της νομισματικής πολιτικής, πεδίο στο οποίο ευδοκιμούν το μάλλον οι προαναφερθείσες ιδιομορφίες, αλλά και η επιταγή για αποτελεσματικό δικαστικό έλεγχο της Διοίκησης. Διά της ζεύξης αυτής του «κλασικού» Διοικητικού Δικαίου με τις ιδιομορφίες του Δημοσίου Οικονομικού Δικαίου, επιδιώκεται ο εκσυγχρονισμός των σχετικών δομών του Διοικητικού Δικαίου, όσο και των εργαλείων του δικαστικού ελέγχου κατά την εκδίκαση των σχετικών διαφορών.