Το βιβλίο αποτελεί ένα οδοιπορικό στα μνημεία του ποταμού Κηφισού. Αναδεικνύεται η ομορφιά και η γοητεία τους που πολλές φορές κρύβεται ακόμα και στη φθορά που φέρνει ο αδυσώπητος χρόνος. Αυτό το πόνημα δεν επιδιώκει να διχάσει για το αν ο χριστιανικός πολιτισμός επεβλήθη ή όχι βιαίως, αλλά για να αναδείξει ό,τι έφτασε σε εμάς, όπως έφτασε μέσα από προφορικές ή γραπτές μαρτυρίες και κάποιους συλλογισμούς και εκτιμήσεις δικές μας με τις οποίες δεν είναι απαραίτητο κάποιος/α να συνταχθεί.
 Σκοπός, λοιπόν, αυτού του πονήματος είναι να υπενθυμίσει στο σύγχρονο κόσμο ότι η πίστη των ανθρώπων κρατάει τα κτίσματα. Ακόμα και αν αυτοί που τα έφτιαξαν έχουν φύγει από τη ζωή, δείχνουν το δρόμο στη νέα γενιά, για να μην ξεχάσει, για να μην ξεχάσουμε την ευλογία της αθηναϊκής γης, τη δύναμη του σκιώδους (ή μήπως όχι;) αρχαίου λατρευτικού παρελθόντος, το οποίο διαπότισε και διαμόρφωσε το ελληνικό ήθος, φτάνοντας με κάθε είδους μορφή από τα αρχαία χρόνια, στο βυζαντινό πολιτισμό, βάσταξε ενωμένους τους Έλληνες και πιο συγκεκριμένα τον αθηναϊκό λαό, για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και όλους τους άλλους κινδύνους που πέρασε κατά καιρούς το έθνος μας.
Πιο πολύ από όλα, όμως, τους ενίσχυσε η αληθινή και θερμή τους πίστη στο Χριστό, στην Παναγία και σε όλους τους Αγίους στους οποίους αφιερώθηκαν οι ναοί, κρατώντας και διαφυλάττοντας τη διαχρονική έννοια του ιερού από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, ακόμα και αν οι διάφοροι κίνδυνοι δεν τα άφησαν σε εμάς όπως ήταν ακριβώς∙ ωστόσο ο απόηχός τους παραμένει. Η ζωή που διάγει ο σύγχρονος άνθρωπος «πνίγει» ασφυκτικά πολλές φορές την παρουσία αυτών των μικρών οάσεων στον ιερό αλλά και τόσο αποϊεροποιημένο συνάμα χώρο της γης των Αθηνών. Εκείνα όμως επιμένουν σε πείσμα των καιρών να υπάρχουν όσο μπορούν και όπως μπορούν. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που τα θυμούνται, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, εκείνα πάντα θα ζουν και πάντα θα μας φέρνουν τη γλύκα και τη νοσταλγία μιας εποχής που δε ζήσαμε.