Λαμβάνοντας υπόψη ότι η έννοια της ασφάλειας βρίσκεται διαρκώς υπό αναθεώρηση ‒από το τέλος του ψυχρού πολέμου‒ θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι η ασφάλεια αποτελεί μια παραμελημένη έννοια και πρακτική ή μια έννοια της οποίας η πολύ χρηστικότητα της αφαιρεί την ουσία. Η υποκειμενικότητα της χρήσης της αναιρεί τη σπουδαιότητα και τη σημασία της, υποσκάπτοντας τις πραγματικές αιτίες και αφορμές της ουσίας της, ενώ παραπλανά τους πολίτες των κρατών στην αντίληψη και στην κατανόηση της πραγματικής της σημασίας.
Έτσι, θα μπορούσαμε ακόμη και να πούμε ότι η ασφάλεια είναι μια έννοια η οποία έχει υποστεί «κακομεταχείριση», καθώς στο όνομά της μειώνονται ή συρρικνώνονται τα δικαιώματα των πολιτών ενός κράτους λόγω των πράξεων τρομοκρατίας.
Επίσης, στο όνομα της ασφάλειας εντείνονται οι πόλεμοι, αλλά και ανακατανέμονται οι φυσικοί πόροι (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κοκ) προς όφελος αμφιλεγόμενων ή αμφισβητούμενων πολιτικών.
Εάν τελικά η ασφάλεια ‒εθνική ή διεθνής‒ αναφέρεται στην απονομή δικαιοσύνης, στην ελευθερία, στην ισότητα, στις υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες, στην ικανή και ελεύθερη εκπροσώπηση στην εκλογική διαδικασία αλλά και στην ισχύ, τότε η ασφάλεια δεν έχει δώσει σημαντικά αποτελέσματα στη μετά τον ψυχρό πόλεμο εποχή.