Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην ιστορική εξέλιξη και τη συγκριτική ανάλυση των θεσμών που διαμορφώνουν το Δίκαιο της Ανάγκης. Ο συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει την ιδιομορφία του Δικαίου της Ανάγκης και τη σύνδεση μεταξύ των περιόδων, χωρίς να μένει προσκολλημένος στην κλασική δομή της ιστορικής εξέλιξης. Η συγκριτική έρευνα καταλαμβάνει τις τρεις παραδοσιακά ισχυρές ευρωπαϊκές έννομες τάξεις (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία), την Ιταλία και τις ΗΠΑ. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στο περίφημο άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, όπου παρατίθενται λεπτομερώς η ιστορία της συγκεκριμένης διάταξης και σχεδόν όλες οι περιπτώσεις εφαρμογής της, καθώς και οι βασικές θέσεις της θεωρίας εκείνης της περιόδου. Η διεπιστημονική προσέγγιση αφορά, πρωτίστως, την ιστορική και τη νομική διάσταση και, δευτερευόντως, την πολιτική.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην εξέλιξη των θεσμών του Δικαίου της Ανάγκης στην Ελλάδα από την Ανεξαρτησία μέχρι σήμερα, ενώ παρατίθενται αναλυτικά σχεδόν όλες οι περιπτώσεις εφαρμογής τους μέχρι την πιο πρόσφατη πανδημική κρίση, καθώς και τα πορίσματα της επιστήμης και της νομολογίας.
Για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία ερευνάται διαχρονικά η εξέλιξη των θεσμών του Δικαίου της Ανάγκης με την παράθεση συγκεκριμένων παραδειγμάτων και την επιλεκτική παρουσίαση θεωρητικών θέσεων πολιτικών και νομικών στοχαστών, ενώ, μέσω των φιλοσόφων της Αναγέννησης, ο συγγραφέας εξετάζει τη σκέψη της Νεωτερικής εποχής και την εξέλιξη των θεσμών του Δικαίου της Ανάγκης στο πλαίσιο, πλέον, του συνταγματισμού. Από την άποψη αυτή, ιδιαίτερη πρωτοτυπία διακρίνει τα κεφάλαια που παρουσιάζουν συνθετικά τις θέσεις διαφωτιστών φιλοσόφων αναφορικά προς το ζήτημα της Δικτατορίας, καθώς και των βασικών πρωταγωνιστών της Γαλλικής Επανάστασης. Συνολικά, το παρόν βιβλίο αποτελεί πρωτότυπη συνεισφορά στην Επιστήμη, ενώ ο θεωρητικός και συνάμα πρακτικός χαρακτήρας του το καθιστούν έργο διαχρονικά επίκαιρο και ταυτόχρονα σημείο αναφοράς για τους θεωρητικούς του Δικαίου και ιδίως για τους συνταγματολόγους.